Sana açtığım pencerem her gün ardına kadar açık duruyor…
Bir ihtimal bekliyorum kahve gözlerinden, bir kahvenin hatırı gibi kırk yıl içeri girebilmeyi…
Sensiz hangi gün geçiyor diye saymıyorum, takvimlerle aram yok,
Zira sevgimi zaman türünden ifade etmek imkansız.
İnsana göz altı torbacıkları veren, karşılıksız bir sevdanın kıyısından “günaydın” diyorum sana.
Ve her akşam, haberin olmadan kapıma dayandığında gün batarken, seni unutuyorum…
Bir anlık, zehir gibi bedenime yayılan,
Ve her gün biraz daha kalbime yüklenen sensizliği çekmenin verdiği acı, ne zaman biter ki?..
Keşke baldıran içseydim 7 damla, yokluğundan ölümüm daha kısa ve acısız olurdu.
Düşünüyorum… Yağmur yağdığında damlaların yere düşmesi ne acıdır,
Ah keşke! Her sevda, yağmurunu da beraberinde getirseydi!..
[12 Mart 2005 – 13:18, İstanbul]